පාසලක ඉන්නා කලහකාරී පිරිස්….( Mobs In a typical Public School in Sri Lanka)

පාසල වනාහි ළමයාගේ ජීවිතයේ වැදගත්ම ස්ථානයයි. ඔහුගේ පෞර්ෂ වෙනසක් වඩාත් සුබදායක එකක් බවට පත් කරගැනීම සඳහා අපි ළමයින්ව පාසල් යවමු. නමුත් අපේ රටේ පාසල්වල වාර්ථාවන සමහර සිද්ධි ගැන අධ්‍යනය කරනවිට අපට පැහැදිලිවන එක කරුණක් තිබේ. එනම් පාසලතුල ගන්නා ක්‍රියාමාර්ග ළමයා පෙන්වා වෙනත් අය වෙනුවෙන් ගැනීමයි. මෙය මෙසේ පැහැදිලිවන්නේ නැත. අපි උදාහරණ කිහිපයක්ගෙන බළමු.

බොහෝ පාසල්වල ළමයින්ට ඇති පහසුකමක් විශේෂයෙන් නැත. ඇත්තේ නම් ඒවාට දෙමාපියන් වෙනමම ගෙවා ඇත. නමුත් පාසල් වල පහසුකම් හා සේවා ගාස්තු අයවෙයි. ඒ එකකි. පාසලේ ශ්‍රමදාන, උත්සව, පිරිත්, බණ එකී මෙකී නොකී සියළුම දේ සවිධානය වන්නේ ළමයින් වෙනුවෙන් උවත් මේවාතුල ක්‍රියාත්මක වන සිරිස් කීපයක් සිටී. අන්න ඒ අයගැන අපිට පිටින් නොපෙනෙන කරුණු කීපයක් ඇත.

ඔවුන් එක පිරිසක්, කල්ලියක් බවට පත්වී ඇත. හේතුව අන් කවරක් වත් නොව තමා විසින් ගොඩනගා ගැනීමට අපෝසත් වූ ගුරු භූමිකාව හෝ ගුරු කම බලය නැමැති කරුණ වටා ඔතා ගැනීමයි. තනියෙන් බැරිකම වසා ගැනීමට වඩා ඒ වගේ සෙට් එකක් සිටීම වටී. ලොක්කාද එයටම එක් කරගත් පසු මරුය. මෙය ආයතනයකට ඉතාමත්ම අහිතකර තත්වයක් වන අතර විදුහල්පති යන තනතුර මෙවැනි වූ විටෙක තව තවත් ගැටළුව ඔඩු දුවයි. කෙනෙකු වැට්ටවීම සඳහා බලය කේන්ද්‍ර වූ කල්ලිවල ක්‍රියා සමත් වනවා ඇත. නැතිනම් එවැනි දේ ඇතිවන්නේ නැත. හේතුව මේවා ඇති වන්නේ මං කලිං කී අවශ්‍යතා නිසා වන නිසාය.

අපි කලිං කී කල්ලිය පාසලේ පාතාලය බඳු වෙයි. ඔවුන්ට අනුව ඔවුන්ට නතු නොවන ගුරුවරයකු මාරුකර යැවීමට පවා ඔවුන්ට පුළුවන් වෙයි. අඩු තරමින් කටින් හෝ පුළුවන් වෙයි. පොත් කියවා දැනුම පෙරදාතම කරා ගැනීම, දින සටහන්, වාර සටහන්, නිවාඩු වැනි කිසිම දේකට ෆෝමැට් එකක් අනවශ්‍ය වන අතර සමහර විට පාසල පටන් ගන්නේ පෙරවරු 8ත් පහු උනාට පසුය. ඔවුන් වෙනුවෙන් අත්සන් පොත විවෘත්ත වන අතර ගැටළු නැත. රාජකාරී නිවාඩු ඕන කරම්ය. ආයතන සංග්‍රහ ෆ්ලෙක්සිබල් වේ. අවශ්‍ය වන්නේ අර කණ්ඩායමේ පැත්තේ සිටීම පමණි.

දෙමාපියන් බහුතරයක් මෙම කණ්ඩායම ගැන දනී. නමුත් අපේ රටේ වඩාත්ම දූෂිත, පුරවැසියා නිසා , එසේ දූෂණ ගැන ප්‍රශ්න කරන්නේ ඉතාම අඩුවෙනි. ඒ නිසා ඔවුන්ගේ පැවැත්මට හානියක් නැත. බලයේ ඉන්නා දේශපාලන පක්ෂයට ආවැඩීම හෝ උත්සව පවත්වා ඔවුන්ට වේදිකා තනා දීම මගින් තමන්ගේ පිස්සුවිකාර සඳහා වන අනුග්‍රහය සූදානම් කරගත හැකිය. ණය, මාරුවීම්, පුහුණු වැඩසටහන් අඩුම තරමේ වෙනත් පාසලක උත්සවයකට ආරාධනා කර ලැබෙන ලිපියක් වත් ලැබෙන්නේ පෙරකී කණ්ඩායමේ නම් පමණි. ගොඩයා යුත්තේ අපේ සෙට් එකේ හෝ අපිට පක්ෂ මිනිහා පමණි.

මේ සියල්ල මෙසේ වෙද්දී ළමයා කාටවත් මතක නැත. ඔහුව සෘජු හෝ වක්‍ර හිංසනයට, බියට පත් කර පාලනය තමං අතට ගැනීමට පමණක් මෙම පිරිස උත්සාහ කරයි. අපේ රටේ ස්වාධීනව හිතන්න ළමයිට උගන්නන්නේ නැත. සමහර විට කලිං කී පිරිසට කේලම් කියන ළමයා කොපමණ විනය විරෝධී උවත්, කොතෙක් පාසලේ අකටයුතුකම් කලත් ප්‍රශ්න නොවෙයි. පාසලේ උගන්නන්නේ පොදුවේ අපේ රටේ බොහෝ ගුරුවරුන්යැයි කියාගන්නා පිරිස් වලට ගුරුකම වෘත්තියක් නොව රැකියාවකි. තමන් විශ්‍රාම යනතුරු මොනබයිලයක් හරි ගසා ඇදගෙන යෑම පමණක් සෑහෙයි.

විධිමත් පාසලලේ පාලනය අවුරුවමින් මේ පිරිස වැඩෙයි. පිළිලයක් මෙන් වැඩෙයි. පාසල ඉදිරියට යන්නට නොහැකි වෙන අතර එහි පැවැත්ම පවා අනතුරේ වැටේ. එහෙත් කවදාවත් එය ප්‍රශ්න කරන්නට කෙනෙක් නැත. හේතුව කල් යත්ම සියළුදෙනා අර පිරිස තුළට පැමිණ ඇති නිසාය.

ස්වාධීන ගුරුවරයකුගේ අභියෝගය වන්නේ කිසිම පිරිසකට යටත් නොවී සිටීමට හැකිවීම තුළ ය. පිරිස නොසලකා සිටීමට හැකි වීම තුළ ය. අහිංසක සිසු දරු දැරියන්ගේ අනාගතය මත පදනම් වූ  කණ්ඩායම ගොඩ නැගීමට හැකි වීම තුළ ය.

එය පහසු කටයුත්තක් නම් නොවේ. පෞර්ෂය අවශ්‍ය වනුයේ ද එවැනි අපහසු කටයුතු කිරීමට ය. පාසලකට පමණක් නොව රටට ද මේ කාරණය අදාළ ය. අපි හැමෝම රෝගය දැනගෙන සිටින්නෝ වෙමු. රෝග ලක්ෂණ වලට බෙහෙත් ගනිමින් කවුරුන්හෝ අපිව ආශ්චර්යකරා රැගෙන යන තාක් රෝගයට බෙහෙත් නොකර බලං ඉමු.

අවසාන වශයෙන් මට මං ගැනත් වචනයක් කීමට ඇත. ඒ මගේ සිසු දරු දැරියන් වෙනුවෙනි. කොපමණ බාධක ආවත්, කොච්චර කරදර, අපවාද, නින්දා විඳින්නට උවත් තමං තමංට අයිති බව සිහි තබාගෙන තමංගේ අනාගතය රටේ අනාගතය බව සිහි තබාගෙන ඉදිරියටම යන්න.

අපි අළුත් නිවසකට ගියෙමු.

වසර පහක් වූ ගුරු ජීවිතේ අන්තර් ජාලය සමඟ කල කී දෑ බොහෝයි. නමුත් කවදාවත් ඒ සියල්ල අහිමි වේ යැයි නොසිතූ නිසා පුද්ගලිකව වෙබ් අඩවියක් පවත්වා ගැනීම ‍කෙරෙහි අවධානයක් තිබුනේ නෑ. ඕත තවදුරටත් වලංගු නොවන තත්ව උද්ගත වූ නිසා මං අළුත් ලිපිනයකට ගියා. මේක මගේම තැන නිසා මෙතනින් එහාට වගකීම් මම මටම වෙයි කියා හිතනවා.

විද්‍යුත් තැපෑලෙන් මගේ ලිපි ඉල්ලා තිබුන අය 50ක් පමණ සිටියා. මට ඔවුන්ව පමණක් මගේ අළුත් සයිට් එකට පෙරසේම ඊමේල් එකක් ලැබෙන විදියට ගෙනියන්න බැරි උනා. ඒ නිසා සමාවෙලා අළුත් අඩවියේ අවශ්‍ය අය නැවත තමංගේ ඊමේල් ලිපිනය යොදන්න කියලා මං ඉල්ලා සිටිනවා.

යකඩ තලන්න තලන්න මුවහත් වෙනවා කියලා කියනවා. ගොඩක් වැඩ මේ දවස් වල තිරේ පිටුපසින් සිදුවන නිසා බලා පොරොත්තුවේ ආලෝකය ඇසේ තියං සියළු දෙනාටම සුභ වෙසක් මංග්‍යයක් කියලා කියන ගමන් මං අළුත් නවා තැනට ගොඩවෙන්නම්.

http://www.arunasir.com

ඉතිහාසය එඩිට් කරමින් නැවත ලියමි. අළුත් කතාවක් පටන් ගත්තෙමු.

පලමු වතාවට මේ ගැන ලියන්නේ. ලංකිවේ තොරතුරු තාක්ෂණය දියුණු කරන්ඩ කරන්න පුළුවන් දේවල් අපි කරලා තියෙනවා. ඒවා කරද්දී අපි මුහුණ දුන්න දේ ඉතාම කටුකයි සහ වේදනාත්මකයි. නමුත් හැම කන්දක්ම නැග්ගම පල්ලම් නෑ. ලෝකාන්තය වගේ තැනුත් තිබෙනවා. අපි ලංකාවේ තොරතුරු තාක්ෂණයට කල දේ දහවෙනි දශම ස්ථානයට කිට්ටු දෙයක් වගේ මගේ හිතේ. ඒත් අපටත් තියෙනවා කතාවක්. ඒකතාව අපි ලිව්ව වාර අනන්තයි. නමුත් කවදාවත් ඇහුවේ නෑ කවුරුත් වගකීමක් දරන අය. ඒ දුක කොච්චරද කිව්වනම් අපි රොගලක්ෂණයි රෝගයියි දෙකම දැනගෙන බෙහෙතුත් දැනගෙන බොන්ඩ වරම් නැතුව හිටියාවගේ වැඩක්. මම මගේ ගුරු ජීවිතේ එක තැනකදී අර තරහා තරුණයා උනා. ඒ මගේ වැඩ මට අවශ්‍ය   ‍වේගෙන් සිදුඋනේ නැති කොට.
අපි එක එක වැඩසටහන් වලට ගියා. ප්‍රසන්ටේෂන් කලා. නමුත් සිද්ධඋන දෙයක් නෑ. අපේ අදහස ප්‍රධානීන්ට ගියේ තවත් කෙනෙක් හරහා. එහෙම නැත්තං කට්ටියක් හරහා. ඒ යද්දී අපි අර බිම් මට්ටමේ වින්ද දුක එඩිට් වෙලා තිබුනා. ඒ නිසා ගැටළු ගැටළු විදියටම තියෙද්දී ගැල ඉදිරියට ඇදුනා. තීරණ ගන්න අය තීරනය ගත්තේ අර වාහකයන් කියන දේ අනුව. අපේ මට්ටමට ඇවිත් අපිට කතා කරලා හරි අදහස ඔලුවට ගත්ත අය දැක්කේ අඩුවෙන්.
අද මං  කලිං ලිව්ව ලිපි දෙකක් අයින් කලා. ඒ මේ නව අදහස් එක්ක ඉදිරියට යන්න. මගේ ICT ගමනේ මං දැක්ක රස්නේ ඇල්වතුර ටික එහෙමත් නැත්තං සොදුරු ආඥාදායකයා අපේ සිහි සටහන් ලියන චානුක වත්තේගම සර්ට කතා කරලා ICT සම්භන්ධ අත්දැකීම් කියන පුරුද්දක් තිබුනා. මං කතා නොකලත් මාසයකට හමාරකට සැරයක් කතා කරලා සර් අපි ගැන හෙව්වා. වැඩ කරන අපට ඒක අවශ්‍යයි මොකද විද්වතුගේ අදහස් නැතුව මේවා කොහාට යාතුද යන්න අපිට ගැටලු නිසා. පහුගිය දවස්වල අපි අහුඋන කුනාටුව ගැනත් සර්ට මං කිව්ව. ඒත් සර් කිව්වේ ඉවසන්න කියලා. ඒ ඉවසීමේ සැනසීම අපට 2012.04.19 දින දැනුනා. 

අපේ ක්ෂේත්‍රෙය් තරුණ අයගේ හමුවක් එහෙමත් නැත්තං කතාබහකට ගරු ජනාධිපති ලේකම් ලලිත් වීරතුංග මහත්මා සමඟ පැවැත් උනා. චානුක සර්ගේ මැදිගත් වීමෙන් සහ ICTA  ප්‍රධාන විධායක රෙශාන් දේවපුර මහතාගේත්  සහභාගීත්වය වටිනා කම තවත් වැඩි උනා. 

කොහොම හරි අපි ලලිත් වීරතුංග සර්ගේ පැමිණීමත් සමඟ වැඩේ පටන් ගත්තා. සර් අපිව තනි තනියෙන් අඳුරගෙන අත්දැකීම් කතා කලා. එතනදී අපේ  සිදුවීම් ඒත් එක්කම  දැනට තියෙන තත්වයන් ගැන සර්ව දැනුවත් කලා. විශේෂයෙන් ලංකාව තුල සිට පේපෑල් හරහා අපේ BPO කට්ටිය මූණ දෙන ප්‍රශ්න අපේ බුධාජීව මල්ලී පැහැදිලි කලා. ඒත් එක්කම අන්තර්ජාල සම්භන්ධතා ගැන සහ ඒවායේ දියුණු වියයුතු දේ අපේ මලින්ද මල්ලී විස්තරකලා. තවත් ගොඩක් අය හිටියා. ඒ අතරින් අපේ සඳරැ විශේෂයි. දන්නවනේ අපේ හිස් අහසේ කොම්පිටර් සර්. පුපුන් සූදාරක මල්ලී ඒ වගේම තවත් දක්ෂයෙක් හිටියා කුසපබා එකේ කොස්ටියුම් ඩිසයින් වලට සම්භන්ධ සහ මූණුපොතේ මාකටිං විෂය ගැන ගොඩක් කතා කරපු හා කල හැකි දේ පැහැදිලී කරපු. ඒත් එක්කම ලංකාවේ මහවිලච්චියේ ඉඳං ලොකේ ඒ වර්ගයේ එකම BPO එක කරන ඉසුරු මල්ලියාත් ඇවිත් හිටියා.
මේ පිරිස රටේ හැම තැනින්ම තෝරාගෙන තිබුනා. මාතරින්, අනුරාධපුරෙන්, කුරුණෑගලින්, අම්පාරෙන්, පොලොන්නරුවෙන්, ගාල්ලෙන් වගේ රටේ ගොඩක් පැති වල අය හිටියා. ඇත්තටම මං මෙතන හිටිය එකම පාසල් ගුරුවරයා වි දියට මගේ අදහස් දැක්වූවා. අපට උදේ හවස හම්බවෙන මිනිස්සු අපට වින කටින කොට මෙච්චර දුර ඉන්න අය අපි ගැන දරණ මතය සහ ඒ ගැන කරන අදහස් දැක්වීම කොච්චර නම් අපිව වැඩ කරන්ඩ දිරි ගන්නනනවද? ඒක හරිම සහනයක්. අපේ ජලවිදුලි බලාගාරය, ජපානය සමඟ කරපු වැඩ, බ්ලොග් අඩවි, වෙබ් අඩවි, ගැනත් මං කිව්වදේ ගැන පැහැදෙන්ඩ ඇතැයි මං හිතනවා. ඒත් එක්කම අර සතුටින් දිවි ගෙවන තැන එහෙමත් නැත්තං පාසල කියන එක ICT වලිං සවිබල කරද්දී අපේ අමල් අයියයා, ඒකනායක අයියා, වගේ ගුරුවරුන් සොයා ගෑනීම සහ ඒ අය හැමදාම ICT වැඩේ සිටිය යුතුයි විෂය අදාල නොවී කියන එකත් මං මට තේරෙන හැටියට කිව්වා.

කොහොම උනත් අපේ ලැබ් එක වසා දමා ඇති බවත්, අපේ ගමන නවතා ඇති බවත් අපි කිව්වේ නෑ. මොකද කිසිම කෙනෙක්ව අපහසුවට පත් කරන්ඩ අපිට අනවශ්‍ය නිසා. ඒත් එක්කම ගොඩක් දෙනෙක් මට කිව්ව අපි පාසලෙන් පිට පරිගණක විද්‍යාගාරයක් පටන් ගනිමු කියන අදහසත් එක්ක මං මේ දවස් ගෙවමින් ඉන්නවා. කොහොමින් කොහොම හරි වැදගත් වැඩක් නිමා කරලා අපි මෙහෙ ආපහු එන කොට රෑ දහයත් පහු වෙලා.

මේ හමුවීම අළුත් දේවල් ගොඩක් කරයි කියලා විශ්වාසයක් මට තියෙනවා. ලලිත් වීරතුංග සර්ටත්, චානුක සර්ටත් මේ වැඩ වලදී අවශ්‍ය සහයත් අපි තවත් අත්හදාබලමින් ඉන්න දේවළුත් සමඟ අලුත් ගමනත් අරඹන්නයි අදහස. 

තොරතුරු තාක්ෂණයේ තවත් එක සත්‍ය කතාවක අවසාන් දිග හැරීම

මාසයක් විතර තිස්සේ අපි කරපු වැඩේ ඉවරයක් දැක්කා අපි පහුගිය පෙබරවාරි 26 වෙනිදා. මේ වැඩේ පටන් ගත්ත වෙලේ ඉඳං මගෙත් එක්ක හිටිය සියළුම දෙනාට අනේක වාරයක් ස්තූතියි.මාරයා අයියා නම් මාරම මාරයි. මේ වැඩේ ඉවර වෙනකොට අපිට අපේ පරිගණක විද්‍යාගාරය නැති උන එක ගැන නම් ගොඩක් දුකයි. ඒත් ළමයින්ගේ තොරතුරු තාක්ෂණ දැනුම ගොඩ දාන්ඩ මට තියෙන උවමනාව නැති නමුත් මට වඩා උවමනාවක් තියෙන්ඩ ඕන අය පුද්ගලික මත වලින් පිරිස් පාලනය කරද්දී අපිට කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෑ.

අනික අවසාන මේසෙදී මං නිකංම නිකං උපගුරු වරයෙක් විතරයි. තොරතුරු තාක්ෂණය සහ ඒකේ ප්‍රෙයාජන කියලා රචනාවක් හරියට ලියන්ඩ දන්නේ නැති හෝ ඕන නැති කට්ටියට අපි මේ කරපු වැඩ ටික හීනයක් වගේ. මං ඇත්තටම හරිම දුකින් ඉන්නේ. ඉස්කොලෙට එන්ඩ කලිං මං ක්‍රියාකාරී කොල්ලෙක්. මට කම්මැලියෙක්,කල්මරන්නෙක් වෙන්ඩ කියලා ඉගෙන ගන්ඩ ඉස්කොලෙකටම එන්ඩ උන එක ගැන ගොඩක් දුකයි. කිසිම දාක අපේ රටේ මිනිස්සු අපි වගේ මිනිස්සුන්ට පාඩුවේ වැඩක් කරං යන්ඩ දෙන්නේ නෑ. පහුගිය අවුරුදු පහටම මං හිටපු මානසික පීඩනය කියලා නිම කරන්ඩ බෑ.ඒ වෙන මුකුත් නිසා නෙවෙයි. මෙච්චර වැඩක් කරන ගමන් මාව මොනාට හරි කොටු කරගන්ඩ නොදී ඉන්ඩ මාරම වෙහෙසක් ගන්ඩ උනා. හිතවත් අය කියලා ජාතියක් ඉන්නවා නං ඒ මේ වෙබ් අවකාෂයේදී මට මුණ ගැහුන මං කිසිදා නොදුටු මිනිසුන් ටික දෙනා විතරයි.
කොහොම හරි තවත් තොරතුරු තාක්ෂණයේ ඵල නෙලාගත් එක කතාවක් මෙහෙම අවසන් වෙනවා. ඒක අපි කරපු හැටි පල්ලහෑ දාල තියෙනවා. මට උදව් කරපු හැමදෙනාටමත් මේ වැඩේ කරලා ඉවර වෙනකල් මං එක්ක තාත්ත කෙනෙක් වගේ හිටිය මාරයා අයියටත් ගොඩක් ස්තූතියි. සන්ධයා දැං හිනා වෙනවා. ඒ හිනහව වෙනදාට වඩා සැහැල්ලුයි කියලා මට හිතෙනවා.